Anita’s les ging over Sophie Calle, een fotografe. In het begin versprak ze zich af en toe door per ongeluk “fotograaf” of “hij” te zeggen, dus begreep ik niet goed of ze het nou nog over Sophie Calle had of over iemand anders (een man?).
Het viel heel erg goed te merken dat Anita het onderwerp erg aanspreekt. Dit kwam doordat ze een glimlach op haar gezicht had en doordat ze alle informatie heel snel wilde overbrengen. Doordat ze die informatie snel wilde overbrengen ging ze vlug praten en merkte ik dat ze er zelf zenuwachtig van werd. Ze merkte dit gelukkig zelf ook en laste even een rustpauze in. Het werkte heel goed voor haar om even goed te ademen en een slokje water te nemen.
Doordat ze veel wilde vertellen was er weinig interactie met de klas. Op deze manier leek de les meer op een presentatie. Misschien kwam dit ook doordat ze voor de laatste powerpointpagina zei “Dit is het laatste wat we gaan bespreken”. Ik had niet het idee dat we iets aan het bespreken waren, maar voor mij was dit niet storend.
Als slotzin gebruikte ze een soort ‘wijze les’, wat prettig was omdat ik daardoor doorkreeg wat we eigenlijk hadden geleerd van deze les: Dat wat je ook vindt en wat je ook meemaakt, je kunt alles gebruiken voor kunst.
Skillslab 